Było To głupie pytanie, głos Cię przecież już opuścił za to wolał Cię Markus zajęty obecnie Beatrice, która była w stanie snu...

-Jeśli To czułem To przeżywałem lekko, nie wiem dlaczego.Cuba!Zadanie na Ciebie czeka wyznawcó Śniącego-Ostatnie słowa powiedział z nieukrywaną ironią w głosie.Jego mina nadal była poważna, a Markus ruszył w stronę Cuby, który nie odpowiadał co go zaczęło denerwować...Nikt nie powinien chcieć zdenerwowanego widzieć Markusa. Mężczyzną stanął za Cubą i rzekł:
-Idziesz, czy nie chcesz zarobić?-Zapytaj beznamiętnie zabójca.

Znowu ten parszywy głos w jej głowie się pojawił i powiedział o jedno słowo za dużo... Ktoś pragnął ją zabić, ktoś pragnął jej śmierci i zapewne ten ktoś zmierzy się z nią pytanie jednak czy sługus tego kogoś przeżyje. Otóż, Pani Laprice doskonale wiedziała co zrobić powinna. Nie czekając dłużej na kolejne słowa tego kogoś ruszyła śladem Markusa.
- Musimy znaleźć dobre uzbrojenie i mieć oczy wokół głowy - rzekła spokojnie lustrując przenikliwe otoczenie. Jakże pragnęła mieć przy sobie swoje dawne uzbrojenie, tylko jak w krótkim czasie można zyskać dobrą broń? Beatrice chciała jak najszybciej wyruszyć w drogę by móc wziąść kolejne zlecenie, i jeszcze jedno i jeszcze...byle tylko zarobić.

- Markus! - krzyknęła za nim idąc jego śladem.
- Nie czekasz na Cubę?- pytała aby tylko się upewnić po czym zaczęła zastanawiać się skąd taka reakcja u Markusa. Być może słyszał to samo co Beatrice i chciał jak najszybciej rozwiązać ten problem. Cóż, jest nas w takim razie dwoje, pomyślała kobieta idąc już ramię w ramię z mężczyzną. Była przygotowana na wszystko. Nie bała się niebezpieczeństw dlatego też zapytała: - Myślisz, że to Magdalena? - czy to ona na nas poluje? O to już nie pytała na głos. Jeno uśmiechnęła się do swoich myśli uznając, że Magdalena będzie musiała jednak pożegnać się z życiem prędzej czy później. Bynajmniej nie będzie to naturalna śmierć lecz bardziej przypadek w którym będzie ktoś jeszcze maczał palce.
Idąc rozglądała się wokoło zapamiętując wszystko, każdy element tego miejsca, każdy zapach czy dźwięk. Wszystko to tworzyło nie tylko scenografię ich podróży która mogła okazać się ciekawym spektaklem lecz także wszystko to wpływało na emocje aktorów, którymi byli mieszkający tu ludzie. Wszyscy grali, to jedno było pewne. Dzis przyjaciel jutro - najgorszy wróg.
Przelotnie spojrzała na Markusa. Być może ich drogi kiedyś się rozejdą jednak teraz są sobie potrzebni nawzajem chociażby po to by wykonać zadanie. Mimo wszystko Bea wierzyła że na tym jednym zadaniu nie poprzestaną.

Mężczyzna i ty wkrótce byliście przed bramą i ujrzeliście ślady dwóch par stóp.Jedne wydawały Ci przypominać Magdalenę, a drugie były zatarte jakby ktoś suną.
-Wydaje się to interesujące, nieprawdaż-rzekł do Cienia, czyli do łowcy,czyli do Beatrice Leprice, czyli...do Ciebie.Markus zaczął badać stopy i rzekł:
-Jeden ze śladów To odcisk prawdopodobnie kobiety.Był mało głęboki i mały-rzekł i naganal ręką byś podszła.

-Tutaj znikają obojga ślady...Teleportacja?-Zapytaj chcąc znać zdanie drużyny, bowiem mógł się mylić-albo zatarto ślady...-dodał mężczyzna wybaw się Markus.

-Więc na co czekamy?Wiecie co to taktyka i walka?Wiecie, że walka to nie uderzenia, a ruchy i emocje?-Zapytaj bardziej Ciebie, bo wiedział, że Cuba woli uderzać niż myśleć, że woli uderzać niż się ruszać...Ruszył nie oczekując na odpowiedź w stronę owej jaskini, przed którą było zero potworów.Markus nie był zadowolony, lecz tego nie okazywał.Te potwory były ciężkie i małe, a więc trudno ich pokonać w małej jaskini...Niedobrze.

Owszem, wiem co to strategia, taktyka i walka. Dla mnie jest to coś w rodzaju tańca. - rzekła spoglądając na Markusa. Cóż, nie bardzo spodobały się jej słowa owego mężczyzny, jednak nie miała zamiaru się tym przejmować. Doskonale wiedziała, że nawet najpiękniejsze słowa nie określą w pełni walki, w pełni tego jak ktoś tańczy podczas oblężenia czy jakie stosuje triki podczas pojedynku. Żadne słowa nie ukażą tego jakim kto jest wojownikiem. Może to zrobić jeno praktyka.
Beatrice spoglądać poczęła na jaskinię gdzie czekały na nich ich ofiary i naszyjnik. Musiała chwilę się zastanowić po czym rzekła: - Myślę, co by wziąść pochodnie i przegonić je a raczej wygonić na zewnątrz, gdzie walka byłaby wyrównana. Zawsze jednak można zrobić tak jak ty proponujesz. - słowa te do Markusa skierowała.
- Cuba nadaje się do robienia zamieszania. - uśmiechnęła się rozprostowując ramiona i przygotowując się tym samym do starcia z potworami.