Zrobiłam kilka kroków w stronę drzwi, ale nie słyszałam już donośnch kroków mężczyzny, który pokazał mi złe strony moim zaufanym chłopcom. Odwróciłam się i zobaczyłam, że mężczyzna nie idzie ze mną. Usłyszałam co mówił i odpowiedziałam:
-Dlaczego nie możesz? Chcę tylko żebyś na to odpowiedział i już zmykam do gabinetu pana.
Przeżyłam chwilowy szkok, poniewarz pomyślałam, że może być to pułapka.

-Wchodzę. Dzięki, że popierasz mnie na duchu - powiedziałam wyraźnym i dzielnym głosem
Cieszyłam się, że ktoś tak wielki i odważny niczym lew popiera mnie na duchu i che bym ja - zwykły człowiek, który nie orientuje się w TYM ściecie chce ze mnie zrobić prawdziwego wojownika. Szłam umiarkowanym krokiem w stronę potężnie wyglądających drzwi. Kiedy doszłam do drzwi jeszcze raz obruciłam się, by upewnić się, że ON tam jeszcze jest i czeka na mnie.

Otwierałam powoli ciężkie drzwi. Może mi się tak tylko zdawało? Nie miałam zbyt dużo siły, a ból pogarszał sytuację. Jeszcze chwila i zemdleję - pomyślałam
Rozmyślałam nad tym czy kiedykolwiek zobaczę jeszcze Markusa i Cubę. Chyba jż nie. Oni to przeszłość. Nawet mi nie podziękowli za uratowanie życia. W końcu to ja okazałam się zabujczynią. Ciekawe czy ta potężna tak zwana bestia z niewyobrażalną mocą będzie jeszcze długo we mnie tkwić. Nie chcę by z tego mnie wyleczono. To bardzo przydatne do walki ze strasnymi mrożącymi krew w żyłach potworami i nie tylko.
Nareszcie udało mi się otworzyć drzwi. Na początku nikogo nie zobaczyłam, ani nie słyszałam.

-Tak. Oni mnie zdradzili. Zaprzyjaźnili się z nową, a mnie odrzucili i chyba dla zysku. Jestem gotowa. Chciałabym się dowiedzieć czy będzie mi ktoś w misjach pomagał. Nie boję się niczego. Zrobię wszystko. Mogę nawet zabić tych draniów, bo mi na nich nie zależy. Pomoże mi moja dzikość nabyta już dawno - mówiłam głosem poważnym. Wtopiłam się w poważny nastrój i czekałam, aż ponownie przemówi wódz, dla którego miałam zabijać i robić wszystko na jego rozkaz. Kiedy on mówił coraz słabiej czułam ból i udręki, które mnie ogarniają w trudnych chwilach.

-Dziękuje Tobie przywódco. Dziękuję. Och jak pragnę zemsty. Rozkaz! - powiedziałam szczęśliwym głosem.
Nareszcie będę mogła ich zabić i się zemścić. Jak ja tego pragnę. Odpłaca mi wszystkim. Najpierw zabiję Beatrice, bo to jej dzieło. Gdyby jej tu nie było nie byłoby mnie tutaj. Trzeba było mnie nie zostawiać. O tak.
Myśląc o zemście wyszłam z pomieszczenia. Zamknęłam pożądnie drzwi i obróciłam się napięcie.

Szłam za nim. Byłam uradowana, że przećwiczę swoje umiejętności i... szleńczą dzikość. Podnioslam lekko podbrudek y ogarnąć moimi dzikimi oczami cały tunel. Na niektórych skrawkach ściany było coś obślizgłego i obrzydzającego. Nagle odezwałam się:
-W takim razie jak mam do Ciebie mówić skoro jesteś mym nauczycielem? Potrafię z nimi walczyć. Kilka razy w tym dniu z nimi walczyłam. Gdyby nie Markus zabiłabym jednego sama - powiedziałam przekonanym głosem starając by zabrzmiało to bardziej interesująco i ciekawie.

-Zabiłam jednego w drodze do obozu. Wtedy Cuba i Markus ledwo żyli, a ja im pomogłam - odpowiedziałam z zapartym them, a potem dodałam - dobrze. Jestem gotowa do walki.
Byłam pewna, że jestem gotowa, a przynajmniej tak twierdziłam.