-Po pierwsze nie powiedziałam, że w niego wierzę tylko skąd możesz wiedzieć, że nie wierzę w kogo innego....
Czekałam, aż kobieta odwróci wzrok. Wtdy dopiero mogłam uśmiechnąć się głupkowato... Nie pochodziłam z Tego świata... To nie było moje miejsce... Moim miejscem była planeta Ziemia.
-Nie tym tonem do mnie!-krzyknęłam do niej. Nie mogłam pozwolić, by osoba, która nawet nie znała Ziemi przemawiała tym tonem - Nie jestem taka głupia, byś mówiła tak do mnie.
Zlekceważyłam ostatnie zdanie, które ona wypowiedzała. To był chyba najgorszy dzień w moim życiu.

-Jestem tak samo jak ty! Człowiekiem, któremu należy się szacunek! Może ty nie miałaś wymarzonego dzieciństwa i dlatego tak mówisz - krzyknęłam jeszcze bardziej rozzłoszczona
Kropelki potu zaczęły spływać z moich długich, czarnych włosów. Dobyłam swój krótki sztylet próbując zrobić unik przed ów niewidzialnym mieczem. Przy tych dwóch czynnościach znalazłam jeszcze odrobinę siły by wrzasnąć:
-Jeśli jesteś taka mądra to nie powinnaś dobywać swego miecza i walczyć nim z drugą osobą w złości!
Czułam jakbym łykała dawkę mocnej adrenaliny, lecz to na pewno nie mogło być to. Poczułam ciarki na całym ciele. Oto miała zginąć lub przeżyć dobra i prawdomówna osoba.

-Może i mnie to pozostanie, ale potem mogę się tymi wspomnieniami dzilić z przyjaciółmi - odpowiedziałam
Widząc jak kobieta udeża zwierzę krzyknęłam NIE!!!! - mój wrzask trwał bardzo długo i toczył się echem po kamiennych ścianach. Kazałam wilkowi uciekać jak najdalej. Teraz zostałam tylko w cztery oczy z najbardziej złą kobietą jaką znałam dotychczas.
-Beliar się nie pomylił! To ty nie doceniasz nowych osób! Nigdy nie nazywaj mnie wariatką hipokrytko.
Próbowałam z całych sił skupić się na walce.. Mówiłam tylko to co wpadło mi na język. Nie mogłam przewidzieć jaki ruch ona wykona następny. Zaczęłam biec jak szalona w jej strone wymachując sztyletem tu i ówdzie, by tylko ją zranić. Uważałam przy tym, by się nie skaleczyć.

-Nie ma ich tu... - pragnęłam, by nagle zjawił się ktoś i to szybko.
Ból przeszywał moje ciało niemiłosiernie. Lecz po tym jak o tym pomyślałam pojawił się bardzo piękny, silnie wyglądające stworzenie.
Po tym jak zwierzę przemieniło się w prawdziwego Orita wrzasnęłam:
-Orito! - zerwałam się z całej siły, by go uścisnąć, lecz w ostatniej chwili zatrzymałam sie i klęknęłam, a moje słowa potoczyły się hórem po komnacie
-Dziękuję za uratowanie mi życia. Ona chciała mnie zabić. Miało dojść tu do potężnego zabójstwa - mówiąc to całowałam jego stopy i szatę kłaniając się
Z bardzo wielką pogardą patrzyłam na kobietę.

-Ależ nie.. zrobiłeś dla mnie wiele... Uratowałeś mi życie... jestem Twoją dłużniczką... - a następnie wysłuchałam Orita do końca
-Ja nie będę nigdy tak się zachowywać jak ona... Chodzi o mą godność i może przyszłe pojednanie z Wami... Ja nie oczekuję czegoś niezwykłego... Mnie wystarczy tylko być tutaj i służyć przywódcy, który jest mym panem i mą światłością na nową drogę życia... - odpowiedziałam, starając się olśnić Orita
Odprowadziłam Orita wzrokiem do rannego wilka. Miałam u niego wielki dług wdzięczności. Mogłam się cieszyć odratowanym życiem i wolnością pomimo tego, ze tak bardo obraziłam sługe Beliara.
-Może i doprowadzi go to do zguby, ale wtedy, gdy będziesz już martwa - szepnęłam starając się, by Orito nie usłyszał mych słów, a następnie szybko pokazałam jej język i splunęłam jej pod nogi.
Mój krótki sztylet  zabłynął jasno, gdy go chowałam, a następnie ruszyłam naprzód nie oglądając się za siebie.

Czułam, że coś się święci... Zdawało mi się, ze melodia działa na mnie hipnotyzująco... Zaczęłam uciekać co sił w nogach... Nie wiedziałam gdzie idę i co robię... Chcąc nie chcąc podążałam przed siebie nie zwracając uwagi na nikogo... Chciałam znaleźć się w łóżku pod miękką pieżyną i zasnąć, by następnego dnia prekonać się, ze o jest tylko zły sen, że jestem znów z rodziną przy wczesnym śniadaniu dzieląc się tym co przygotowano... Lecz tak nie mogło się stać, bowiem znajdowałam się naprawdę w tajemniczym zamku, którego nawet nie znam. Próbowałam krzyczeć, lecz głos stanął mi w gardle tak jak sarna biegnąc zatrzymuje się, by dalej nasłuchiwać czy jej nie gonią. Nie wiedząc co robić klęknęłam i zaczęłam się modlić do Beliara i błagać o litość. Łzy zaczęły cieknąć po mej bladej, mizernej twarzy. Te nagłe emocje kontrolowały mną niezauważalnie. Chciałam, by ktoś podszedł do mnie i zaczął mnie pocieszać i współczuć, lecz nie miałąm tutaj pod ręką tak wiernej mi osoby.