I jej spojrzenie przesunęło się po Cubie jakby potwierdzała myśli swoje i słowa mężczyzny. Jednak jej wzrok spoczął następnie na stworzeniu, które ni to niepewnie ni to wyraźnie ciekawsko wystawiło ryj poszukując...no właśnie czego szukając? Informacji o wrogach? To byłoby nieprawdopodobne, gdyż istoty te nie należały do inteligentnych. Fakt ten okazał się bardzo ważny w jej rozmyślaniu.
- Dziwne... - odparła w zamyśleniu.
- Cóż, bardzo dziwne.- powtórzyła raz jeszcze tym razem głośniej kierując słowa te ewidentnie do Markusa, sądząc, że i on czuje, że jest coś nie tak.
- Czy to normalne w ich wypadku? Przecież one nie potrafią ułożyć żadnej taktyki. Kierują się działaniem a nie myśleniem.

Potwór ponownie się wychylił i był bliżej Was.Zaczął kwiczeć i wycofał się, a Markus w tej samej chwili wyjął miecz-Cuba, do ataku!-warkną Markus patrząc To na Ciebie to na Cubę, który go zaczynał denerwować...Nic dziwnego, Cuba potrafii się dopasować do każdej sytuacji, ale jednak nie do tej, pomyślał Marku, który chciał już rozpocząć walkę.Chciał, by jego miecz ponownie był cały w krwi, ale nie potworów, lecz ludzi.

Zauważyłaś, że Cuba ruszył, a Markus obrócił się i widząc, że atakujesz mruknął spokojnie:
-Nie zapominaj o taktyce-przypomniał Tobie kompan.Nie schował Zardzewiałego Miecza tylko zaczął nim machać, lecz nie zbliżał się do Ciebie. Rozgrzewał się podczas, gdy ty ujrzałaś coś zdumiewającego:w Waszą stronę szło tuzin kretoszczurów...Było To coś niesamowitego, bo dlaczego druga grupa przybyła tutaj?Kolejne pytanie...

Mogłaby przysiąść, że ziemia zadrżała pod jej stopami. Cichy stukot bardzo wielu kończyn odbijal się z uszach kobiety niczym grzmot oznaczający nadejście burzy. Latem oka zauwarzyła idącą wprost na nich grupę kretoszczurów. Próbując ocenić sytuację zapowiadającą się na tę, gdzie zakończenie nie bywa przyjemnym. Spojrzała na krótką chwilę w stronę Cuby i uznając, że jest bez szans krzyknęła do Markusa, by wyrwać go z zamyślenia, które wciągnęło go w swoje sidła.
- Za nami! - głos kobiety przyszył na wskroś czajacą się niby ciszę, będącą kłamstwem i złudzeniem, które tak miło łechta uszy. W stronę owego mężczyzny nie rzekła ni żadnego słowa jeno w stronę zmierzającej ku nim gromady spojrzała przygotowując się do starcia. Uginając nogi w kolanach mocniej zacisnęła dłoń na rękojeści miecza - A więc do dzieła. - mruknęła czekając.
Czekała tak, jak to robią dzikie sumy szykujące się do skoku na swą ofiarę. Czekała niczym posąg z marmuru - zero poruszenia, a w źrenicy odbijał się dawno zapomniany głód zwycięstwa, walki, adrenaliny.
Po prostu czekała kątem oka co jakiś czas zerkając na innych jej kompanów. Jednak już po chwili kiedy jej zmysły łowcy zostały na powrót otwarte skupiła swą uwagę na celu, który zmierzał w jej stronę oraz na tym co dzieje się wokół niej...
Do dzieła! - wszystko w niej krzyczało.

I ona, sama Beatrice poczęła się zastanawiać, czy aby cena za wykonanie zlecenia była odpowiednia. Teraz, kiedy jej oczy widziały tyle przeciwników miała wielkie wątpliwości, które szybko dały jej jednoznaczną odpowiedź – cena była zbyt niska. Było już za późno na negocjacje mające polegać na podbijaniu ceny. Było również za późno na to, aby móc się wycofać.
Jedynym ich przychylnym przyjacielem w tym starciu było słońce, którego ogniste, złote promienie oślepiały potwory galopujące na trójkę kompanów. Nie miała co liczyć na swoją siłę, jedynymi sprzyjającymi czynnikami w tym jakże krwawym starciu miały być szybkość, zręczność i refleks. O tak, tych cech akurat jej nie brakowało.
Beatrice spokojnie dokonała oględzin stworzeń i gdzieś za nimi dojrzała coś co bardzo ją zdziwiło, wszak, co znaczyć miała ta czerwonawa plamka pędząca również tą samą trasą co zwierzęta? Czy nadchodziła pomoc czy ewidentna kropka nad „i” ich życia? Postanowiła niczego nie brać za pewnik. Wciąż czekała schylona mając ugięte nogi w kolanach, aby mieć jak najlepsze predyspozycje do skoku. Tak, zacznie od tego elementu, a potem liczyła na swoją kreatywność. Na wiele nie mógł się również przydać i ten sztylet, który wciąż w dłoni dzierżyła czując jak jego rękojeść, wcześniej chłodna, a teraz ciepła jak jej ciało, niby to błaga by użyć tego narzędzia mordu choć raz, niby to zawiera sojusz potajemny między sobą a pragnieniem przeżycia łowczyni.
Nie miała czasu na żadne refleksje, którymi raczyli się mędrcy lubujący się w filozoficznym podejściu do życia, nie miała również czasu na rozmyślanie nad tym kto przeżyje, a kto nie. Kogo będą chować pod stertą ziemi i kamieni? Nie miała nawet czasu na to by móc spojrzeć za siebie, w górę na słońce, na to, aby przysłuchać się świergotowi ptaków, szumowi drzew, w których tańczył kapryśny wiatr. Nie miała czasu na tak przyziemne sprawy, jakimi stało się to wszystko. W obliczu narastającej adrenaliny, nadchodzącej walki, która miała okazać się klęską dla którejś ze stron nie było czasu nad ckliwienie się nad sobą. Jedno było pewne – zwycięstwo będzie dla nich tym czym jest uczta dla bogów.
- Powodzenie. – szepnęła do swoich towarzyszy broni nie zastanawiając się nad tym czy w ogóle ją słyszą będąc równie zaabsorbowani nadchodzącą walką co ona.

Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki wszystko ruszyło swoim własnym, nienaruszonym rytmem, który tak często w czasie bitwy bywa niby to inny za każdym razem, a jednak taki sam. I teraz było identycznie, jak od zalania dziejów.
Wrogowie, w postaci kretoszczurów, ruszyli wprost na towarzyszy broni pędząc zachłannie nie bacząc na konsekwencje. Jednak czy ktokolwiek z przebywających na tej polanie zastanawiał się wcześniej nad konsekwencjami?
Beatrice już je widziała. Były tak blisko. Słyszała głuchy jęk Markusa, a potem jego upadek. Słyszała, jak potwory przebierają swoimi tłustymi nóżkami, aby tylko dojść do celu. Dwoje z pięciu minęło ją zapewne coś planując, ale mimo wszystko pozostawała jeszcze trójka, która nie zamierzała iść w ślady swych towarzyszy. Kątem oka dostrzegła odzianego w zbroję mężczyznę. Protekcjonalnie minął ich pole bitwy kierując się pod jaskinię. Niech cię szlag, pomyślała kobieta mrużąc w złości oczy. Nie ważne. Musiała poradzić sobie sama, tak jak to było dawniej, tak jak to było do tej pory. Odliczała w myślach sekundy by móc odbić się od miękkiego podłoża jakim była soczystozielona trawa. Raz, dwa, trzy...i skok do góry. Beatrice wręcz uniosła r'e w powietrzu. Jej pięty uniosły się pierwsze, a zaraz za nimi w mgnieniu oka palce i cała jej postać porwana została w górę. Zamierzeniem kobiety było przeskoczenie tych paskudnych stworów ale nie miała pojęcia co będzie dalej. Sztylet trzymany w jej dłoni, gdyby miał usta oblizałby je zachłannie językiem czując unoszącą się w powietrzu adrenalinę i krew. Tak, on następny miał zostać użyty do potraktowania nim zwierzęta.
Arena walki, na którą zostali wpchnięci, jak w koloseum ofiary rzucone na pastwę lwów, tylko tym razem lwami byli oni, ludzie, którzy posiadali i waleczne i lwie serce rwące się do zwycięstwa i życia, odżyła mając zostać zalana morzem krwi.

Pobiegłem do jaskini ,aby walczyć.