W jaskini było jedenaście potworów z czego trzy ruszyły powoli na Ciebie, a pozostałe nacierały na nieznanego Ci z imienia mężczyznę.

Markus powstał szybko i starał się nie męczyć rannej nogi bowiem nie miał żadnych roślin uzdrawiających, a tym bardziej mikstur. Obrócił się do okoła na zdrowej nodze szukając jakiejś luki w ataku potworów. Znalazł ją. Jeden z potworów biegł szybciej niszcząc trochę więzienie Markusa. Kiedy potwór był już blisko ten wypchnął naprzód miecz i omal nie trafił kretoszczura, który To skręcił i przebiegł nieszkodliwie obok Markus. Ten ruszył wolną teraz drogą, by uciec z połapki w jaką spadł. Musiał wygrać, bo wstyd było mu zginąć w walce z takimi przeciwnikami. Drogę zastawił mu jeden z tych obrzydliwych i tłustych stworzeń. Tak, tłustych i zapewne dobrych. Dzięki sztylecie Beatrice mogli wyjąć sporo mięsa z tak wielu stworzeń. Nie wracając uwagi na potwora szedł w jego stronę. Różowy był widocznie zadowolny i zaatakował, idź już jego wróg był blisko. Jego zęby jak i pysk zderzyły się z mieczem i nie wyszło mu to na dobre. Odskoczył od Markusa jakby się oparzył, a ten wykorzystał to i nie był już zamknięty w klatce. Te potwory to niezbyt inteligentne stworzenia, zdał sobie sprawę mężczyzna i obrócił się. Teraz stał przed nim jeden z kretoszczurów.
Beatrice
Usłyszałaś z tyłu chrapliwy oddech potwora, z przodu zaś nacierał kolejny z różowoskórych. Twoje oczy kątem oka dostrzegły jak nieznany strażnik wbiega do jaskini, a za nim rusza Cuba, z drugiej strony Markus walczył desperacko z siedmioma kretoszczurami, jednego zabił, a drugiego paskudnie zranił. Sam jednak też został zraniony. Ty też nie byłaś w najlepszej sytuacji. Z tyłu i z przodu atakują Cię potwory. Wiatr przestał szumieć. Poza Wami nie było żadnej żywej duszy w pobliżu, żadnego stała, czy żuka. Drzewa, które przed chwilą w oddali uginały się przed wiatrem teraz stały spokojnie obserwując Wasz pojedynek. W tej chwili potwór z przodu był na tyle blisko, by zaatakować. Rykną żałośnie i zaatakował. Twoja intuicja, intuicja łowcy, powiedziała Ci, że z tyłu również potwór Cię atakuje.

/Hej, jesteś w jaskini, a nie koło Markusa.Zaatakowały Cię kretoszczury w tej jaskini...Czytaj co się Tobie odpisuje.../

Gdzieś z tyłu, za jej plecami czaił się wróg. Tak samo było przed nią - jeden potwór biegł wprost na przygotowaną do bólu kobietę. Traf szczęścia. Uśmiech losu. Inaczej nazwać nie mogła takiego zbiegu okoliczności, który miał miejsce właśnie tu i teraz. Złośliwy, pełen satysfakcji uśmiech błąkał się na pełnych wargach Beatrice. Dłoń mocniej zacisnęła się na rękojeści sztyletu niby to udając, że zaraz, że w najbliższym momencie owe narzędzie mordu pójdzie w ruch. Nie, łowczyni miała całkiem odmienną strategię działania, koncepcję wymyśloną na poczekaniu, inną niż ta, której zapewne spodziewają się te stworzenia. 
Nasłuchiwała w skupieniu, tego co dzieje się za nią, koncentrując się również na tym, co dzieje się wokół i przed nią. Czekała po prostu na odpowiedni moment. Myśląc, że taki się właśnie trafił odskoczyła w bok robiąc przewrót na ziemi, a następnie przyjmując pozycję na zgiętych w kolanach, pełnych gotowości nogach i oczami głodnymi, rządnymi zwycięstwa. Sekundy. Tylko tyle trwała cała jej akcja. Rozejrzała się uważnie spoglądając na swych towarzyszy, którzy równie dzielnie, jak ona walczyli o utrzymanie pozycji. Dopiero teraz jej wzrok padł na stworzenia, od których odskoczyła. Zastanawiała się czy zderzyły się ze sobą tracąc przy tym równowagę.

Uśmiech satysfakcji zagościł na twarzy pełnej koncentracji i skupienia kobiety. Nic nie mogło jej zaskoczyć, a gdyby nawet tak było nie pokazałaby po sobie tego, tak znanego emocjonalnie podchodzących do spraw istotą, uczucia. Faktem było, iż przemiana jednego zwierzęcia w człowieka wprawiło ja nie tyle co z irytację lecz w zadowolenie, gdyż w końcu na horyzoncie pokazał się ktoś godny uwagi...przynajmniej Beatrice tak sądziła. A póki co, musiała uporać się z idącym w jej stronę stworem. - O tak, choć tu...bliżej - szepnęła złowrogo. Jej głos przeszył powietrze dudniąc w uszach, jak harmonijnie złożona, z powiązanych ze sobą elementów, kompozycja wygrywana na jakimś instrumencie muzycznym. Wciąż pozostawała w przyjętej wcześniej pozycji nie ruszając się ani o cal. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, iż każdy najdrobniejszy szczegół wpływa na powodzenie jej planu, wszak dla Beatrice liczyło się zwycięstwo.
- Widzę prosiaku, że masz więcej wrogów niż myślisz. - zaśmiała złośliwie kierując uwagę zwierzęcia na nieznajomego mężczyznę. W tym ułamku sekundy jej dłoń...odgarnęła z przyzwyczajenia kosmyk włosów za ucho.
Całą tą sytuację łowczyni uznała za strasznie żenującą, a wręcz uwłaczającą jej osobie. Ona, wielka tropicielka i łowczyni w jednej osobie, zabijająca z zimną krwią każdego, kogo obejmował jej zamiar, dziś musiała zmierzyć się z czymś tak karykaturalnym, jak owe stworzenia. Czuła się jakby grała na wielkiej scenie w jakiejś mało znanej komedii, będącej jednak tak zabawną, że nawet sami aktorzy buchali żewnym śmiechem. Oczy wojowniczki zwięziły się niebezpiecznie czekając na ruch ofiary rejestrując tym samym wszystko to, co działo się wokół niej.

Mimo, że skupiła się na swym głównym przeciwniku, kątem oka obserwowała poczynania człowieka, który odczytywał coś ze zwoju. Jego puste i tak mało inteligentne słowa nie przypadły Beatrice do gustu i uznała, iż czlowiek ten musi tego dnia ponieść sromotną klęskę. Uśmiechając się do swych myśli, które rozświetlały wspaniałe zakończenie spotkania, czekała na kretoszczura. Nagle poczuła nieprzyjemny ból wdzierający się do jej umysłu, a przed oczami jawiła się ciemność. To wcale nie spodobało się wojowniczce. A teraz będąc osaczoną jej chęć przetrwania zwiększyła się, jej umysł począł walczyć z tą magią telepatii. Plan kobiety był następujący: najpierw odeprze atak z wewnątrz a potem zajmie się tym, co na zewnątrz. Tak, więc skupiła na jasnym punkcie, który gdzieś w swych myślach odnalazła i zaczęła przeć na przód, aby tylko wygrać.
Potrząsnęła głową, a kruczoczarne włosy zatańczyły wokół bladego lica, zaś z gardła wydostał się krzyk, Ale mimo to Beatrice wciąż walczyła.
- Niech szlag trafi tych mistyków od siedmiu boleści! - rzekła w zburzeniu napierając na ciemność. Moja siła woli jest bardzo wytrzymała i nikt jej nie złamie, powtarzała sobie w myślach tworząc tam rozmaite obrazy. Kiedy w końcu otworzyła powieki miała nadzieję, że będzie mogła wrócić do przerwanej walki. Mimo tej umysłowej rywalizacji ani na jotę nie zmieniła swej pozycji, była jak wyciosany z marmuru posąg, wszak miała pozbawić życia te czworożne zwierzę. Dłoń tylko jeszcze mocniej zacisnęła się na rękojeści sztyletu, aby siła uderzenia była mocna. Nogi ugięte w kolanach gotowe były do skoku bądź napierania na potwora. Brakowało jej jeszcze zwycięstwa nad nieznanym mistykiem, który zaatakował jej umysł.