W tej chwili koło olbrzymiego człowieka wpadł ktoś. Po chwili powstał uśmiechnięty z niebezpiecznym błyskiem w oczach.
Witajcie. Pozdrawiam Was, lecz i przepraszam. Nie przedstawiłem sie przecież...Jestem Markus.
Był niższy od Cuby, lecz nie val szczupły i widocznie umieśniony. W jego oczach było coś dziwnego mimo, Ze błyszczały radością. Wyciągnął rękę do wysokiego mężczyzny, lecz zmienił szybko zdanie i podał ją kobiecie
Panie pierwsze
Zauważył

-Cześć Markus. Nazywam się Magdalena.
Odpowiedziałam podając rękę do przyjaznego uścicku.

-Przepraszam Cię za moje zachowanie. Zawsze kiedy spotykam kogoś nowego tak mam. Wybacz mi moje chluniebne zachowanie.

Jest jedna droga.
Wskazał na drogę i ruszył nią powoli, po czym rzekł głośno.
Nic nie szkodzi.
Jego kroki były szybkie tak jakby chciał stąd uciec jak najszybciej.

-Oby to była droga prowadząca do wyjścia...
Ruszyłam za Markusem. Ledwo go znam, a zaczęłam mu ufać i wierzyć w to co powie.

-Moim zdanie powinniśmy pójść prosto. Nie wiem dlaczego.... Tak mi mówi głos serca....
Z zamyśleniem patrzałam na rozstaje dróg. Myślałam gorączkowo, że jak każdy będzie chciał pójść w innym kierunku to się w końcu pokłócimy.

-Mi też sie tak wydaje, ale jednak...Dobra idziemy dalej prosto.
Mówiąc To spojrzał na mężczyznę.Wybuchną śmiechem.
-Mam ważniejsze sprawy. Idę szybko, bo nie jesteśmy sami. Chcesz zginąć To stój tutaj ja zaś i Magdalena będziemy szli dalej...-Wytłumaczył wysokiemu mężczyźnie.

Szedłem dalej koło Markusa. Miałem wrażenie, że jest psychopatą. Zpytałem się Magdaleny:
-Ufasz mu? - powiedziałem patrząc na Magdę