-W takim razie i układzie gdzie teraz mam pójść? - zapytałam ochoczo, ponieważ nie wiedziałam o co teraz chodzi i co mam robić.
Coraz bardziej siedzenie tutaj zaczynało mnie denerwować. Chciałam się wyżyć. Powalczyć... coś robić, a nie tylko słuchac wykładów. Wiedziałam, że muszę jeszce dużo ćwiczyć. Wiedziałam wszystko co oni mi teraz mówią. Myślą, że jak jestem nowa to o niczym nie wiem. Chciałam by ktoś mnie oprowadził lub powiedział co mam robić. Ta niepewność trzymała mnie z dala od tego świata. Mogłam powiedzieć, że chcę zostać przy Cubie i Markusie. Teraz mogą zginąć pzrez mą głupotę i niepomyslenie. Trudno... co było minęło... nie ma powodu wracać do rzeczy przeszłych.

-Nie chcę zginąć i nie chodzi mi teraz o walkę tylko o odpozynek. Wiem, że wojsko zostało wysłane do ataku, bo mi już mówiliście. Nie mam zamiaru walczyć z zabójcą, ponieważ niewiele umiem z walki. Beatrice? Wrobiona? Jak to? To ona nie jest kimś złym? Przecierz jak ona tylko pojawiła się przy mnie, Cubie i Markusie odrazu zaczęli inaczej się zachowywać - zaczynało mnie to wszystko denerwować. Potrzebowałam odpoczynku. Nie chciało mi się teraz dyskutować. Miałam zły nastrój, a szczególnie dlatego, że ciągle dowiaduję się różnych informacji na temat Beatrice. Mówią najpierw, że jest zła potem, że wrobiona potem, że zła i tak dalej - co masz na myśli mówiąc, że Markus nie jest taki jak na początku i, że sam chciał trafić do tego świata?

-A gdzie mogę odpocząć? Jestem bardzo senna - powiedziałam do Orita po chwili.
Jeszcze tylko to pytanie i idę do mistrza postanowiłam....

Próbowałam powstrzymać głód i nie przejmować się nim. Wyszłam z areny i zobaczyłam po prawej stronie pierwsze drzwi. Podeszłam do nich i położyłam ręknę na zimnej klamce. Powoli otwierałam drzwi jakby to miał być mój ostatni ruch w życiu.

Postanowiłam, że dalsze przeglądanie pokoju zakontynuuję później. Teraz dla mnie najważniejszy był odpoczynek. Podeszłam do łóżka i kiedy na nim usiadłam dopadła mnie błoga senność, a na dodatek łóżko było bardzo wygodne i miękkie lecz z daleka posłanie wydawało się być niewygodnym i twardym.

Zdecydowałam się pójść drogą, którą dane mi było podążać czyli do uzdrowiciela, ale..... gdzie on się znajduje? Może to jest mój mistrz i pan? Potrzebowałam ja najsilniejszej pomocy..... uzdrowiciel na pewno mnie uzdrowi, a wtedy na pewno zapadnę się w głęboki i cichy sen.

Wolałam za wszelką cenę iść za uzdrowicielem. Rozmowa na początku mnie interesowała, ale jak zobaczyłam uzdrowiciela to wolę, by moje rany szybciej zniknęły. Po za tym nie chciałam wpakować się w tarapaty.

-Dobrze... Rozumiem Cię doskonale. Narazie moja sytuacja polega na tym, że jak szłam razem z Cubą i Markusem do Starego Obozu natrafiliśmy na ścierwojady. Walka była długa i okazało się, że po walce krwawię na plecach. Moja rana z każdą chwilą odbiera mi potrzebnych sił..... Czy mógłbyś mnie uzdrowić? - opowiedziałam w streszczeniu całą historyjkę z raną. Byłam taka senna i zmęczona