Magdalena spadała z góry wprost do jeziora. Spadała krótko z bardzo szybką prędkością. Magdalena wpadła do jeziora i wyszła z niego całkowicie mokra.

Podszedłem do skrzyni i ją otworzyłem kiedy wyjąłem z niej to co w niej było poszedłem do czegoś błyszczącego.

Próbowałeś otworzyć brązową, wyglądacą na łatwy cel skrzynie, lecz wywołałeś tylko nieznośne skrzypienie.
Magdalena
Podeszłaś do małego jeziora, które wydawało sie świecić dzięki promienią słońca. Woda była chłodna, a tobie pomału robiło sie gorąco. Podniosłaś mały sztylet, on też błyszczał odbijając promienie słońca. Zauważyłaś, że dalej jest jakąś szklana butelka poprzes jej błysk w słońcu. Była głębiej w jeziorze.

Szłam głębiej i głębiej. Powoli zanurzałam się w chłodnym jeziorze. Szklana butelka była coraz bliżej i bliżej mnie.....

Szedłem ścierzką w stronę kobiety. Kiedy do niej doszedłem zapytałem:
-Jak się nazywasz?

Cuba
Ujrzałeś niską kobietę, po jej młodzieńczych rysach domyśliłeś sie, że jest młoda. Zauważyłeś również coś ważniejszego, do pasa przypiety miała Sztylet...
Magdalena
Kiedy sie odwróciłaś ujrzałaś wysokiego, lecz nadzwyczaj chudego mężczyznę. Można uznać, że To tylko kości i skóra. Nie był umieśniony, za To był wysoki, zdecydowanie większy od ciebie...

-Zabiłam 10 ludzi mieczem, którego mi zdyskwalifikowali przed wrzuceniem do tego okropnego więzienia. Nie miałam pojęcia co robię, wpadłam w dzikie szaleństwo. Dopiero po odzyskaniu świadomości zobaczyłam 10 martwych ludzi i zakrwawiony miecz. A ty jak tu trafiłeś?
Przez chwilę dopadła mnie ta sama dzikość. Chciałam dźgnąć Cubę sztyletem, ale w ostatniej chwili uświadomiłam sobie, że i tak zbyt dużo ludzi zabiłam poprzez nieświadomość. Patrzę na tego mężczyznę z wielkim współczuciem.